Kartal vip escort dar sokakları, geceleri sessiz ama bir o kadar yoğun hikâyelerle doluydu. Göz göze gelmeye cesaret edemeyen insanlar, birbirinden habersiz yaşadıkları hayatların yükünü taşırdı. Bu sokaklarda, geceyi yalnız geçiren bir kadın vardı: Melis. Gözlerindeki karanlık, geçmişin ve şimdinin ağırlığını anlatıyordu.
Melis, İstanbul’a küçük bir umutla gelmişti. Anadolu’nun bir kasabasından kopmuş, hayalinde kendi ayakları üzerinde durmak ve bağımsız bir hayat bacak omuza kurmak vardı. İlk geldiği günlerde bir kafede garsonluk yaptı, ardından çeşitli temizlik işlerine girdi. Ama her iş onu sadece hayatta kalmaya zorladı; umutlarını yeşertmeye yetmedi. Zorunluluklar ve ekonomik sıkıntılar onu, istemediği bir hayatın içine sürükledi. Hayatı bir çıkmaz sokağa dönmüştü.
O akşam, sahile yakın bir sokaktan yürürken rüzgâr yüzüne çarpıyor, ince bir üşüme boşalma yayıyordu. Melis, kıpırdayamayan ellerini montunun cebine soktu ve eski bir banka oturdu. Karşısında deniz sessizce dalgalanıyor, uzaktaki ışıklar suyun üstünde kırılıyordu. Melis’in içindeki boşluk o kadar büyüktü ki, dalgaların sesi bile onu teselli edemiyordu. “Ne zaman kendi hayatımı yaşayacağım?” diye mırıldandı, cevabı olmayan bir soru olarak dudaklarından çıktı.
O sırada yanına orta yaşlı bir kadın yaklaştı. Üzerinde bir sosyal yardım kuruluşunun montu vardı. Kadın Melis’e bakarak gülümsedi:
“İyi misin, kızım? Burada sık görüyorum seni. Yardım ister misin?”
Bir yanıt yazın