Ümraniye escort soğuk bir kış gecesiydi. Hava ağır, sokaklar sessizdi. Caddelerdeki ışıklar titrek yanıyor, uzaktan gelen minibüs sesleri karanlığı yarıyordu. Elif, montunun yırtık cebine ellerini soktu. Soğuktan parmak uçlarını hissedemiyordu. Gözleri yorgun, kalbi boştu.
Henüz yirmi iki yaşındaydı ama sanki omuzlarında yılların yükü vardı. Küçüklüğünden beri hayat ona hiç adil davranmamıştı. Babası, o on yaşındayken evi terk etmişti. Annesi, temizlik işlerinde çalışarak onu büyütmüştü. Ama birkaç yıl önce hastalanınca Elif’in dünyası yıkılmıştı. Evde para yoktu, kira birikmişti, ilaçlar alınamıyordu.
Elif önce çare aradı. Marketlerde, kafelerde, atölyelerde iş aradı ama yaşını, tecrübesizliğini bahane edip geri çevirdiler. Bir gece, çaresizlik içinde ağlarken otel odasında veren yanına eski bir tanıdığı geldi. Kadın, ona “Hayatta kalmak istiyorsan bazen gururunu değil, kalbini susturman gerekir,” dedi. O söz, Elif’in kulağında uzun süre çınladı. Ve sonunda, başka yolu kalmadığını düşünerek, gecelere teslim oldu.
Ümraniye escort arka sokakları, Elif’in sessiz adımlarını tanır olmuştu. İnsanların bakışları, sözleri onu incitiyordu ama daha çok kendinden utanıyordu. Her sabah eve döndüğünde aynaya bakamıyordu. Aynadaki o genç kız kimdi? Ne ara hayallerini kaybetmişti?
Bir gün, sabahın erken saatlerinde yağmur başlamıştı. Elif, ıslak kaldırım taşlarına baka baka yürürken, bir parkta oturan yaşlı bir kadını fark etti. Kadın, elindeki poşetten birkaç simit parçasını kuşlara atıyordu. Elif’in yanına dönüp gülümsedi. “Kızım, her kuş yeniden uçar. Yeter ki kanatlarını kırık sanma,” dedi.
O söz Elif’in kalbine işledi. O günden sonra düşündü: Gerçekten yeniden başlayabilir miydi?
Bir hafta sonra, cesaretini toplayıp Ümraniye Kadın Dayanışma Merkezi’nin kapısını çaldı. Elleri titriyordu, gözleri doluydu. Ama oradaki kadınlar onu yargılamadı, yalnızca dinlediler.
Bir yanıt yazın