Pendik escort sokakları gece olunca sessizliğe bürünürdü. Denizden gelen tuz kokusu, rüzgârla dar ara sokaklara taşınır, kaldırımlardaki su birikintilerine dokunurdu. Seda, ince montunu sıkıca kapattı. Elleri üşümüştü, saçları rüzgârla savruluyordu.
Seda, Pendik vip escort kenar mahallelerinden birinde büyümüştü. Çocukluğu hiç kolay geçmemiş, küçük yaşta hayatın acımasız yüzünü tanımıştı. Anneliği üstlendiği gibi kendi çocukluğunu da erken yaşta bırakmak zorunda kalmıştı.
Bir gün annesi hastalandı. Evdeki borçlar birikmiş, kira ve ilaç masrafları neredeyse karşılanamaz olmuştu. Borçlar her gün biraz daha büyüyor, umutları ise giderek azalıyordu.
Bir gece sahilde otururken yanına yaşlı bir kadın geldi. “Bazı yollar insanı istemediği yerlere sürükler,” dedi. “Ama hayatta kalmak için bazen mecburiyetleri kabul etmek gerekir.”
O söz Seda’nın zihninde uzun süre yankılandı. Günlerce düşündü ve sonunda, karanlık sokakları bir tür ev olarak kabul etti.
İlk başta her bakış canını yakıyordu. İnsanların küçümseyici gözleri, utancını derinleştiriyordu. Her sabah sessizce fısıldıyordu: “Bu ben değilim…”
Bir sabah, gün doğarken sahile indi. “İnsan da öyle.”
O söz Seda’nın içinde küçük bir umut kıvılcımı yaktı.
Ertesi gün, Pendik escort Kadın Dayanışma Merkezi’nin önüne gitti. Kapının önünde uzun süre durdu, elleri titriyordu. Derin bir nefes aldı ve içeri girdi. Kadınlar onu yargılamadı; dinlediler, sarıldılar ve elini tuttular.
Bir yanıt yazın